Onze lieve, kleine Jona… rust zacht (bericht geplaatst op 23 februari 2010)
We hebben afgelopen zaterdag Jona in moeten laten slapen, de kleinste van de drie zwarte hangbuikzwijnen, die als klein biggetje 6 jaar geleden via een andere opvang bij ons zijn komen wonen. Al snel was duidelijk dat hij anders was dan zijn twee broers, Bouke en Marnix. Hij is altijd kleiner gebleven dan de andere 2 en had al snel een ontsteking in zijn poot. Hoewel we deze ontsteking er met veel moeite uit gekregen hebben, zijn in de loop van de jaren zijn andere poten ook af en aan ontstoken geweest en misvormd geraakt. Waardoor hij steeds moeilijker ging lopen. En op het laatst zichtbaar pijn had. Maar door al deze aandacht is hij altijd de benjamin van de drie geweest. Als je hem riep, gaf hij altijd antwoord, en kletste echt met je. Zijn hoofd was helemaal nog niet klaar om te sterven. Maar zijn lichaam kon het niet meer. De beslissing was afschuwelijk, te meer omdat hij zo’n persoonlijkheid was. We zijn er natuurlijk kapot van…
We hebben nadat we deze afschuwelijke daad, die de dierenarts ook niet graag ondernam, begeleid headden, nog staan kijken hoe B
ouke en Marnix, op hem zouden reageren, hoe Jona daar zo levenloos lag. Allereerst moesten ze de maïs die Lothar gestrooid had om hen af te leiden nog uit het stro zoeken. Om de beurt steeds iets dichterbij hun overleden broertje. Eenmaal bij hem aangekomen, snuffelden ze hem allebei op dezelfde manier helemaal af, duwden een beetje met hun neus tegen hem aan en… liepen gewoon weer weg, verder zoekend naar een wellicht nog vergeten maïskorrel. Volledige acceptatie van het feit dat Jona daar levenloos lag. Deze dieren hebben altijd en eeuwig met zijn drieën tegen elkaar aan geslapen. Ze verdedigden Jona als we hem vast hielden om te behandelen en hij gilde.
Jona was altijd blij met wat lekkers, hij begroette ons altijd, en kletste altijd met ons. Voor zolang het heeft mogen duren. We wisten van te voren dat hij met dit lijf nooit echt oud kon worden. Ondanks zijn pijn had hij het naar zijn zin, totdat het niet meer ging. We hebben geprobeerd de juiste beslissing te nemen. En geprobeerd niet uit egoïsme te handelen door hem nog zolang bij ons te houden, maar zo gehandeld omdat zijn hoofd nog zo graag wilde, en we hem zijn leven zo gunden…
Marnix en Bouke blijken toch meer van slag te zijn dan het in eerste instantie leek. Sinds Jona er niet meer is, hebben ze niet meer tegen elkaar aan geslapen. Alsof ze ook beseffen dat het zonder Jona nooit meer hetzelfde zal zijn…
We wensen je veel rust, zonder pijn, lieve kleine Jona…
