Nubische geit Bianca is gestorven… (bericht toegevoegd op 24 februari 2010)
Sinds begin juni 2005 woonde Bianca met Plien, twee Nubische geiten en Olav, de reusachtige Nubische bok en hun maatje, een Ouessant rammetje bij Melief in de opvang. Daarvoor woonden ze met zijn vieren al sinds eind 2003 bij de Dierenbescherming in Den Haag in de opvang, nadat ze door de Landelijke Inspectiedienst Dierenbescherming in beslag waren genomen vanwege verwaarlozing. Het was van het begin af aan duidelijk dat de dieren veel extra aandacht zouden vragen, want de verwaarlozing hield onder meer in dat hun hoeven zo lang waren dat ze niet anders konden dan op hun knieën lopen. Dit kon alleen door middel van heel regelmatig de hoeven te bekappen beter gemaakt worden. Beter in de zin van minder slecht, en niet in de betekenis van genezen, want in de te lange hoeven waren bloedvaten gaan groeien, en één knip te ver betekent een bloedende hoef…
Met Plien ging het al snel zo goed dat ze weer helemaal normaal kon lopen. Het was Olav die ons zorgen baarde in de laatste maanden. Hij liep slechter en had zichtbaar pijn. Maar met een ‘pijnstillerkuur’ kwam hij er weer helemaal bovenop, zodat hij weer weg kon rennen als we hem zijn pijnstiller wilden geven. Olav was altijd samen met Bianca, zijn lieve, rustige, zachtaardige ‘vrouw’. We vonden het dan ook heel vervelend om Bianca afgelopen week apart te moeten zetten omdat ze een onderhuidse bloedophoping op haar dijbeen had. Hiervoor moest ze rust nemen: door haar verleden en haar leeftijd was Bianca niet de meest stevige geit, en ze moest dus uit het gedrang staan. 
Dit lot droeg ze echter kranig, en Olav kwam regelmatig over de afscheiding kijken hoe het met haar ging. Tot ze een paar dagen terug ineens slechter werd. Met antibiotica en een speciaal drankje om de pens op gang te houden, leek het gisteravond toch weer beter te gaan. Ze at met smaak een bakje biks leeg en at lekker van haar hooi.Ze had weliswaar slechte ontlasting, maar dit leek de afwikkeling van de pens die van streek was geweest. Lekker onder de warmtelamp hebben we haar toegedekt met een deken voor de nacht, optimistisch gestemd voor de volgende morgen.
Toen we vanmorgen bij haar gingen kijken, lag ze op haar zij, en was ze al stervende. Ze mekkerde zachtjes toen we haar aanspraken en knipperde langzaam met haar ogen. We hebben haar deken, die ze ’s nachts afgeschopt had, weer over haar heen gelegd en haar, in overleg met de dierenarts, rustig laten sterven. Bianca moet volgens onze berekeningen minstens 12 jaar oud geworden zijn. Ondanks de afschuwelijke ontberingen die ze in haar leven mee heeft moeten maken, was ze werkelijk de meest zachtaardige geit van de kudde. Wij voelen ons vereerd dat we haar nog bijna 5 jaar een rustig en onbezorgd leven hebben mogen geven.
Als er een geitenhemel is, dan kan het niet anders dat Bianca daar nu in de groenste, sappigste weide loopt…
Rust zacht, lieve Bianca…
