En afscheid van lieve Pepijn… (bericht geplaatst op 14 mei 2011)
Toen Melief bij ons kwam, had ze twee babygeitjes, Veerle en Pepijn. Het was geweldig om te zien hoe ze met zijn drieën helemaal weer op krachten kwamen na zo slecht verzorgd geweest te zijn. Vanaf het eerste moment waren ze met zijn drieën onde beige Pepijn op de voorgrondafscheidelijk. Waar Melief was, waren Veerle en Pepijn, en andersom.
Ook toen de kinderen volwassen waren, was deze drie-eenheid altijd overal samen te vinden. En met de steeds groter wordende kudde profileerden ze zich sterk als de kuddeleiders. Zij aten als eerste (en het meeste, zoals nog altijd aan Veerle’s eeuwig ‘zwangere’ figuur is te zien), bepaalden wie waar lag in de stal en liepen voorop als de kudde de wei opging.
Of er nu een hangbuikzwijn, een schaap of een andere geit in de weg stond, met een niet mis te verstane kopstoten werd duidelijk gemaakt wie er de baas was. Melief als Godmother, Veerle en Pepijn als haar handlangers. Met het groeien van de kudde is zo klein nog…dit de afgelopen jaren wel veranderd. De aartsbrutale melkgeitbokken Pierre en Gilles zijn volwassen geworden en regeren de stal inmiddels met ijzeren hand.
Of daar iets voorgevallen is, of dat Pepijn gevallen is, we weten het niet, maar feit is wel dat hij een paar m
aanden geleden moeilijk kon lopen. De dierenarts heeft hem toen onderzocht en medicatie ingezet. Maar dit leek maar weinig te helpen, dus kwam ze met het mobiele röntgenapparaat naar de stal toe om foto’s te maken. Op deze foto’s waren geen afwijkingen te zien, en dat bevestigde wat we al vermoeden door de vreemde manier van lopen van Pepijn dat het iets met een beschadigde zenuw moest zijn.
Hoewel Pepijn nPepijn in augustus 2003, nog geen jaar oudog wel wat rondliep in en bij de stal, ging hij toch steeds vaker liggen. De pijnstiller die hij kreeg zodat de pijn minder zou zijn tijdens het helen van een eventuele beschadiging leek ook maar matig te helpen. In overleg met de dierenarts besloten we dan maar wat steviger in te zetten en ontstekingsremmers te spuiten. Gelukkig knapte Pepijn daar iets van op en liep hij weer wat beter.
Maar helaas zakte dit ook 
weer af en moest de injectie na een paar weken herhaald worden. Weer werd het wat beter. Inmiddels kreeg Pepijn wel al apart te eten, zodat hij niet tijdens het eten met de anderen nog meer schade op zou lopen tijdens het dringen of te weinig binnen zou krijgen. Na een paar weken was het dbijna 2 jaar ouduidelijk weer tijd voor het herhalen van de injectie. Maar de verwachte verbetering bleef deze keer uit. Binnen een week tijd ging het snel achteruit.
4 mei stond Pepijn niet op om zijn boterham met pijnstiller aan te nemen, hij draaide alleen met zijn nek. Ook met hulp kon hij niet meer op zijn poten staan, hij zakte er direct weer doorheen. We hebben hem direct naar de stal gebracht en wisten dat de onmogelijke beslissing nu onvermijdelijk was…
5 mei heeft de dierenarts Pepijn in alle rust ingeslapen. Het is hartverscheurend om te zien dat een dier dat er met zijn hoofd helemaal bij is en nog graag eet, door een defect lichaam niet verder kan leven. Pepijn was pas 8 jaar. Hij zal voor altijd gemist worden, vooral door zijn moeder Melief, zus Veerle en tante Rosa, zijn vaste groepje…
Rust zacht lieve, lieve Pepijn. In de geitenhemel heb je voor altijd vleugels…
