Het dier als nutteloos gebruiksvoorwerp: Cherry (bericht geplaatst op 3 januari 2011)
Dinsdag na kerstmis aan de deur: een vrolijk lachende man. Of we een hond wilden hebben. Geboren in juni 2010, nestje van zijn ouders. Een kruising, maar een hartstikke goed ras (?!), een toy-terriër. Reden: tijdgebrek en een klein kind.
Na eerst gezegd te hebben dat we er zijn om dieren te helpen, maar niet in eerste instantie om pups op te nemen die nog een leven voor zich hebben, en dat ze toch een half jaar geleden ook hadden kunnen bedenken dat een hond tijd kost, toch maar mee naar de auto gelopen. Want als mensen gaan zeggen: ‘je kunt haar zo krijgen dan kan je haar verkopen voor geld’, begint allemaal wel heel onserieus te klinken. Deze mensen wilden hoe dan ook op een makkelijke en snelle manier van hun hond af.
Mevrouw stapte uit de auto met een schat van een hondje. Snel alle gegevens opgeschreven en een fototoestel gehaald om foto’s te maken om een mail rond te kunnen sturen om een nieuw baasje te vinden. Ja maar, als hij het hondje niet achter kon laten, dan zou hij haar wel als gratis af te halen in de krant zetten. Omdat wij de verhalen kennen van gratis af te halen honden en de proefdierindustrie, had Lothar ondertussen al snel gebeld met Els van Dier en Project, omdat zij enige dagen ervoor nog gevraagd had of we een hond wisten voor iemand. Laat maar komen, riep Els, daar vinden we wel een plek voor. We stelden de man voor om even langs de dierenarts te rijden en het hondje, dat zenuwachtig aan de lijn heen en weer sprong, te laten chippen en een internationaal paspoort te halen. Maar dat vond hij niet zo’n goed idee, want dat kostte hem weer geld. Dus zijn voorstel was: als die mevrouw in Nederland onze Cherry (hartstikke goed ras!) voor niets krijgt, dan kan zij toch ook de chip en paspoort betalen?
Om de discussie over het feit dat hij zo op een makkelijke en nog tamelijk nette manier van zijn overbodige hond af kon komen te vermijden, besloten we hem zo snel mogelijk een afstandsverklaring te laten tekenen. Dus rende Marc snel naar binnen om er één te halen en al zover in te vullen dat hij alleen nog maar zijn handtekening hoefde te zetten. Maar meneer weigerde iets te ondertekenen. Toen Lothar op niet mis te verstane toon duidelijk maakte dat hij het absoluut niet eens was met de manier waarop mensen zoal zij hun hond als speelgoed weer de deur uit doen, stapte de vrouw weer met het hondje in de auto. Gelukkig waren Lothar en de man het over één ding wel eens: ze zouden zonder hondje weer van het erf afgaan! Maar eerst moest voor de overhandiging nog het halsbandje van het arme diertje afgehaald worden. Want dat was pas nieuw, dus dat mocht niet mee…
Toen de man en vrouw, van wie we hopen dat ze met hun kind beter omgaan dan met hun huisdieren, opgehoepeld waren, heeft Cherry nog een tijd lang op schoot na zitten sidderen. Ze bleek, ondanks dat ze plat tegen de grond dook als je haar over haar bol wilde aaien, een ondernemende en spontane kleine schat. Na een nacht in de bench op de slaapkamer gejankt te hebben over haar nieuwe, voor haar onzekere situatie, is Cherry de volgende morgen in alle vroegte met Luc de 3,5 uur durende reis richting haar nieuwe geluk aangegaan. Bij aankomst werd Els helemaal blij van zoveel spontaniteit en ondernemingslust. Dit zakte even in toen het beoogde nieuwe baasje Cherry te klein vond… Maar al snel betoverde ze iedereen die haar zag, en inmiddels is ze in Dongen in haar nieuwe mensenfamilie belandt, waar ze zich al een vast gezinslid waant!
Ongeveer tegelijkertijd met dat we vernamen dat Cherry een nieuw permanent huis gevonden had en nu Izzy heet, kwamen we ook meer over haar nare verleden te weten. Marion en Corrie, twee Nederlandse dames uit Sögel die donderdags altijd de kattenafdeling een grote schoonmaak geven, herkenden Cherry direct op de foto. Het was het hondje waarover ze al eens verteld hadden, het hondje dat altijd hele dagen aan een touw aan de garagedeur vastgebonden zat in een voortuin van een huis bij hen in de buurt, met een alleen paar speeltjes en eten en water… Nu weten we dus met zekerheid dat haar baasjes haar niet in een opwelling weg hebben gedaan: ze waren haar dus al langere tijd beu… Al voordat ze een half jaar oud was…
