Wally: de ram die nergens heen kon (9 september 2014)

Wally, Valais Blacknose Sheep, is een rammetje van 1,5 jaar oud. Hij werd gekocht door een mevrouw bij een fokker en was bedoeld als maatje voor haar pony.  Al snel bleek dat het rammetje niet zo gezond was als hij in eerste instantie leek; hij at niets en had continu last van diarree. De fokker, waarmee de vrouw contact had opgenomen om haar zorgen te uiten, gaf te kennen dat het allemaal wel goed zou komen en het dier ‘gewoon zou moeten wennen aan zijn nieuwe leefomgeving’.  Wally werd echter steeds zieker en de vrouw haalde er tenslotte een veearts bij, die constateerde dat Wally inderdaad niet ‘gewoon moest wennen’, maar erg ziek was: Wally had last van wormen en na verschillende medicatie te hebben gekregen, knapte hij inderdaad snel op.

De nieuwe eigenaresse maakte zich echter zorgen over besmettingsgevaar voor haar pony en zij nam wederom contact op met de fokker, dit keer om te vragen of ze Wally nog terug kon brengen. Dit kon, maar dan zou hij wel geslacht worden. Dit wilde de vrouw absoluut voorkomen en dus bleef Wally toch maar in de weide staan met de pony, maar nu Wally was opgeknapt, liet de pony hem niet met rust. Hij rende de hele dag achter Wally aan en beet en schopte het rammetje. Vanwege gebrek aan ruimte, konden de twee dieren niet apart gezet worden en via een vriendin kwam de vrouw bij Melief, met de vraag of wij het dier konden opnemen.

Rammetjes zijn binnen de vee-industrie ‘nutteloze’ dieren en hun lot is doorgaans, net als dat van Wally, de slacht.  Omdat Wally door de situatie geen kant op kon, hebben we ervoor gekozen om hem bij Melief op te nemen. Nadat we hem hadden opgenomen, hebben we Wally door de dierenarts laten onderzoeken en laten castreren, zodat hij over een paar weken bij de kudde kan worden geplaatst. De dierenarts stelde tevens een oude breuk in zijn poot vast. Deze breuk heeft Wally hoogstwaarschijnlijk al opgelopen bij de fokker en is nooit behandeld, waardoor hij nu een krom pootje heeft. De fokker was dus van het –mede door de pootbreuk- nutteloze rammetje af, terwijl deze mevrouw dacht een leuk maatje voor haar pony te hebben gevonden. Uit dit verhaal blijkt echter ook weer, dat dieren toch echt de voorkeur geven aan soortgenootjes…