Speelgoedvarkens…? (bericht toegevoegd op 31 oktober 2012)
In de voorlaatste week van oktober mailde er een bezorgde vrouw. Haar buren waren net getrouwd en hadden op verzoek van de kersverse bruid een varkentje gekregen, want dit wilde de vrouw altijd al zo graag. En ze kreeg dus een varkentje als huwelijksgeschenk, een 2 maanden oud biggetje wel te verstaan, dat uiteindelijk uit zal groeien tot een varken van ongeveer 300 kilo.
Er werd lekker op de bank geknuffeld met het schattige biggetje. Maar het geknuffel maakte plaats voor het idee dat een varken in een rijtjeshuis met kleine tuin toch niet zo handig zou zijn. Overdag werd de kleine meid in de schuur in een kinderbox opgesloten waarin ze moest slapen, eten, drinken en haar behoefte moest doen, wat op zo’n piepklein oppervlak natuurlijk snel uitmondt in een smeerboel.
Er werd besloten dat het ooit zo gewenste cadeau zo makkelijk als het gekomen was ook weer de deur uit moest. De bezorgde buurvrouw hoorde dit en ging snel zoeken naar een opvangmogelijkheid. Ze belde stad en land af, van varkensopvang tot kinder- of zorgboerderij, alles tevergeefs. De tijd begon te dringen, want het stel zou snel op huwelijksreis gaan en er was al een afspraak gemaakt bij het nieuwe adres dat het stel zelf voor het varkentje gevonden had, namelijk de lokale biologische slager! Daar zou de big zaterdags naar toe gebracht worden om nog anderhalf jaar vetgemest te worden.
Biologisch of niet, geloof maar dat geen enkel dier dood wil. En laten we sowieso niet vergeten dat het slachten van een varken van anderhalf jaar vergelijkbaar is met een mensenkind dat tussen zijn vijfde en tiende levensjaar doodgemaakt zou worden. Inderdaad voor beide, buiten dat het ondenkbaar is, veel te jong en nog voor de bloei van hun leven…
Ook wij begonnen een speurtocht naar een goed opvangadres voor de big, maar helaas is dit (alleen al wat betreft de benodigde ruimte!) echter wat anders dan een adres zoeken voor een hamster, wat overigens ook niet altijd eenvoudig hoeft te zijn. Maar helaas bleef onze zoektocht ook tevergeefs… Donderdagavond zeiden wij toe dat de kleine meid hier kon komen. Helaas was ‘komen’ geen optie, aangezien er niemand bereid was haar een rit te geven en de bezorgde buurvrouw kon nu eenmaal door omstandigheden niet zelf rijden. Zo vertrok Marc vrijdagochtend vroeg vanuit Sögel en legde die dag ruim 500 kilometer af om het huwelijkscadeau uit de smerige box in het schuurtje te bevrijden.
Op weg naar Sögel lag kleine Charlotte, de naam die Marc haar onderweg gaf, lekker vol vertrouwen op een goede afloop te slapen in het dikke stro. Had ze nu een glimlach op haar ondeugende smoeltje? Het was maar goed dat ze onderweg de vele transporten niet kon zien, met honderden van haar soortgenoten op elkaar gestapeld in vrachtwagens met opleggers, met angst in de ogen op weg met een hele andere bestemming, tevens hun eindbestemming, het slachthuis…
Charlotte kwam hier einde van de middag aan en maakte kennis met Jonas, de andere big. In vergelijking met Charlotte leek hij plots een reus, hoewel hij in vergelijking met de volwassen familie van hem hier op de boerderij altijd nog een klein duimpje is. Jonas was niet geïnteresseerd, en de twee lieten elkaar dan ook met rust. Na deze ontmoeting op neutraal terrein, gingen ze samen in de quarantaine box en stonden ze gezamenlijk te smakken boven hun eten. Toen het bedtijd werd vond Charlotte het nodig eens te proberen of haar nieuwe vriendje ook kon dienen als trampoline. Jonas kreeg een volledige massage van de kleine hakjes van madame, waarmee ze over het lijf van Jonas heen danste. Na een uur lag het bijzondere tweetal lepeltje-lepeltje te slapen in het stro.
Het gaat enorm goed met Charlotte. Dit meisje is op zich al heel bijzonder, maar wat ook opvallend is, is dat zij een bruin en een blauw oog heeft. En ze heeft haar tandjes nog, en haar kleine krulstaart! Normaal gesproken worden in de industrie de scherpe tandjes afgeknipt en de staart eraf gehakt. Charlotte is een van de weinige varkens die zonder verminkingen aan de industrie is ontsnapt! Soms, als ze heel ingespannen bezig is, vergeet Charlotte even haar staartje en zakt de krul eruit en hangt de krulstaart als een sliertje achter aan haar lichaam.
Iedereen die kennis met haar maakt is ontroerd: de openheid, de oprechtheid, de speelsheid, het onderzoekende, de fonkelende oogjes… Het is één van de mooiste dingen die op je pad kan komen, als je als mens bevoorrecht bent om op deze manier in contact te komen met een varken(tje). Konden we iedereen maar een ontmoeting met Charlotte cadeau geven… Je moet wel heel kil zijn wil je dan niet voortaan de karbonades laten staan.
Maar Charlotte was niet de enige big die dit weekend hier uit acute nood onderdak verkreeg…
Dezelfde vrijdagavond laat werden wij gebeld door een goede bekende. Hij woont in de hoofdstad en hij en zijn familie hebben hun ogen altijd open voor dierenleed. Deze keer zag hij drie kinderen lopen leuren met een hangbuikzwijntje, midden in de dichtbevolkte stad… De kinderen spraken iedereen aan of ze het diertje wilden kopen. Maar eigenlijk waren ze op weg (gestuurd) naar een spareribs-restaurant om het weerloze dier af te leveren. Op het juiste moment op de juiste plaats kon onze bekende er nog een stokje voor kon steken. Er werd door de kinderen onmiddellijk gezwicht voor het geld, dit tot groot geluk voor het nog jonge hangbuikzwijntje.
Wij zaten met onze oren te klapperen, het tweede bizarre verhaal deze week waarin gesold wordt met een dier alsof het een lappen pop is! Wat doet een varken in handen van kinderen… Wat doet een varken midden in de hoofdstad ??
Omdat onze bekenden midden in de stad geen mogelijkheid hebben het diertje zelf onderdak te geven, kwam hij zaterdag bij Melief aan. Op het erf volgde de introductie, de samenkomst met Charlotte en Jonas. Na een kort robbertje knokken met Jonas, liep het hangbuikje al snel samen met de twee andere knorrepotten het erf onveilig te maken…
Het jonge stadsvarken heeft de naam Stefan gekregen. Stefan mag dan in de toekomst wel het onderdeurtje van de drie zijn (omdat hij de grootte van een hangbuikzwijn zal krijgen), hij is wel een opgewonden standje! Maar zondag lag het drietal, alle drie slachtoffer van het gesol met dieren door onverantwoorde mensen, in de ochtend nog te genieten van het feit dat de klok een uur terug gezet was, moe maar voldaan van alle ervaringen die ze opgedaan hadden en het lot waaraan ze ontkomen zijn… Veilig binnen de poorten van Melief!
U bent natuurlijk elke zaterdag tussen 14.00 uur en 16.00 van harte welkom om met deze twee nieuwe VIAs (Very Important Animals) kennis te komen maken!
