Nozem vocht voor zijn leven en wij vochten mee (bericht geplaatst op 16 november 2011)
Ruim een jaar geleden stond hier op maandagochtend vroeg een jongen aan de deur met twee kleine hoopjes ellende. De twee kittens van enkele weken oud waren de enige overlevenden van een familie drama. Moederpoes was doodgereden, hun zusje doodgebeten door een jachthond, de jongen kon ternauwernood verhinderen dat de hond ook dit tweetal dood beet. Broer en zus waren heel erg ziek, de dierenarts diagnosticeerde een ernstige darmbacterie, nog geen twaalf uur later werd dit het zusje van Nozem fataal.
Nozem was ineens helemaal alleen, ook letterlijk alleen in quarantaine in de huiskamer, maar dit dappere kereltje bleef vechten en overwon de bacterie. Er kwam al snel een nieuwe kwelgeest de kop op zetten, een hardnekkige schimmel. Marc voerde hem elke twee uur en verzorgde zijn huid. Het kleine kereltje zat ‘s avonds hard op schoot te spinnen en rende over onze schouders. Na een zeer moeilijke start knapte Nozem zienderogen op, maar toch was duidelijk zijn verleden zichtbaar.
Nozem bleef klein van stuk en erg iel. Ook was zijn ontlasting altijd slecht, wat we ook probeerden of aan middelen inzette. Maar iedereen was dol op deze knappe lichtgrijs getijgerde jongen met zijn dromerige groene ogen!
Deze zomer verbleef Nozem nog een kleine week bij de dierenarts ter observatie. Anderhalve maand geleden vonden wij hem weer wat achteruit gaan en gingen gelijk de alarmbellen rinkelen. Weer naar de dierenarts en zeer intensief thuis verzorgd. Na twee weken nog geen verbetering, Nozem was wel heel actief maar hij zag er niet goed uit. De dierenarts nam hem op en deed een kijkoperatie, zijn darm bleek een fikse ontsteking te hebben. Alles op alles werd gezet om zijn ontlasting vaster te krijgen, echter zonder resultaat.
Het ging Nozem goed, hij was levendig, alert en natuurlijk oh zo lief. Nozem kreeg na drie weken dierenartsopname vaste ontlasting en plots sloeg zijn gesteldheid om, hij werd slap en doodziek. Omdat de dierenarts met vakantie ging kwam Nozem zaterdags naar huis, waar hij zondag in de vroege ochtend van 16 oktober naast ons bed niet meer uit zijn slaap ontwaakte.
Dag lieve Nozem, kleine vechter, we zullen je nooit vergeten en zijn trots dat jij op onze banner ter promotie van Melief staat, als symbool van een dier wat keihard om hulp vroeg, waarvoor wij dankbaar zijn hem dit met alle liefde te hebben mogen geven.
