In Memoriam (30 april 2014)
Soms staan we voor hartverscheurende beslissingen om een dierenleven voortijdig te moeten laten beëindigen, soms is het goed zoals het is, en soms sterft een dier geheel onverwacht vanzelf…
Op zondag 6 april hebben we de moeilijke beslissing genomen om Fil d’Or, de 35-jarige pony die hier met haar dochter Champagne woonde, in te laten slapen. Ze wilde al een week nauwelijks iets eten en viel zienderogen af. Verschillende dierenartsen werden geraadpleegd en er werd een heel arsenaal aan medicatie, pasta’s en poeders ingezet om haar spijsvertering weer aan de praat te krijgen. Ondanks dat ze nauwelijks nog kracht kon hebben om te leven, wilde Fil d’Or iedere dag weer volhardend de wei op, alsof er niets aan de hand was. Ons bijna tot wanhoop drijvend, want wat moet je met een dier dat nauwelijks meer eet, vermagert en verzwakt, maar een sterke wil heeft om verder te gaan met leven…? We besloten het haar zelf aan te laten geven wanneer ze zover zou zijn. De bewuste zondag wilde ze niet meer naar de wei. Toen de dierenarts kwam, was ze in een zucht ingeslapen. Ze was er klaar voor.
Fil d’Or heeft een hoop ellende meegemaakt in haar leven. Maar gelukkig heef
t ze de tweede helft van haar leven in alle rust kunnen genieten. We zijn dankbaar dat we hieraan ook bij hebben mogen dragen en dat we dit lieve, zachtmoedige dier hebben mogen kennen.
Zaterdag 19 april hebben we de Nubische geitenbok Diesel in moeten laten slapen. Hij was helemaal nog niet oud, maar had enorme gewrichtsproblemen, waar ook nog eens aan één poot gescheurde kniebanden bijkwamen (achter). Hij had flinke vochtophopingen in zijn knieën voor, en toen we de dierenarts lieten komen, stelde deze vast dat inmiddels de hele gewrichtsbekleding weg was en de gewrichten zo langs elkaar geschoven konden worden. Terwijl we hem al extra supplementen gaven voor gewrichtsopbouw. Ondanks de pijnstiller die hij kreeg, moet hij toch enorme pijn gehad hebben.
Het is hartverscheurend om zo’n jong dier, wat in zijn kop nog helemaal goed was, in te moeten laten slapen… We troosten ons met de gedachte dat hij het hier altijd heel fijn heeft gehad en genoot van het in de kudde op de wei zijn. Hij was een ongelofelijk lief en zacht dier. Hij siert samen met Champagne de ponymerrie de maand juli op onze jaarkalender 
2014.
Woensdagavond 23 april hebben we de poes Poekie in laten slapen. Poekie was, buiten dat ze andere aangeboren afwijkingen zoals een misvormd kort staartje, kromme pootjes en zo goed als blinde oogjes had, ook hartpatiënt (ze had een sporthart met lekkende kleppen) maar normaal hielden we de symptomen hiervan goed onder controle met harttabletten. Dat hielp op woensdag niet meer: ze was zo ontzettend benauwd dat ze blauw zag. We wisten dat Poekie met al haar handicaps niet oud zou worden, maar toch is ze nog minstens 10 jaar oud geworden. Ze zal erg gemist worden, want Poekie was de lieveling van velen.
Verder viel het ons een dag later op dat we Dikke, de opperpoes 
die hier op de boerderij woonde toen we ons hier vestigden, zich al een paar dagen niet liet zien. De katten hebben hier de ruimte en kunnen op vele plekken hun privacy nemen, dus op zich is het niet vreemd, maar in het geval van Dikke wel opvallend. Want zij was zeer sociaal en altijd van de partij. Na een zoekactie vonden we haar dood, midden op de hooizolder. Dikke had haar naam natuurlijk te danken had aan het feit dat ze altijd zwanger was, doordat het poezenvrouwtje, dat de katten hier jarenlang op de leegstaande boerderij te eten gaf, ‘haar’ katten nooit had laten castreren en steriliseren. Dikke was een markante poes en is een gemis in de groep.
Fil d’Or, Diesel, Poekie en Dikke… rust in vrede.
Waar nodig zijn de adoptiefouders van de dieren die op afstand geadopteerd waren inmiddels per brief van het overlijden van hun adoptiedier op de hoogte gesteld.
