Het slachten niet waard… (bericht geplaatst op 6 maart 2012)
Vorige week kwam er een man aan de deur. Of hij de konijnen die zijn dochter bij hem achtergelaten had toen ze uit huis ging, bij ons mocht brengen. Want hij moest naar het ziekenhuis en dan was er niemand om voor hen te zorgen. Slachten had hij ook over gedacht, maar dat zou de moeite niet lonen. Of het mannetjes of vrouwtjes waren wist hij niet, in ieder geval zaten ze wel allemaal bij elkaar.
Fijn, als we zo voor het blok gezet worden. Onze vrees is altijd dat de volgende stap het bos zal zijn, waar witte konijnen natuurlijk zeer weinig overlevingskansen hebben. Buiten dat ze niet gewend zijn om voor hun eigen kostje te zorgen, staat de vos hen al op te wachten, lachend in zijn vuistje…
Dus besloten we dat de drie mochten komen. We hielden ons hart vast, want onlangs hadden we ook al zo’n slimmerik die voedsters en rammen bij elkaar had zitten. Met als gevolg dat we 10 in plaats van 4 konijnen opgevangen hebben… Maar het geluk is met de dommen, en toen de man de konijntjes bracht, bleken het alle drie vrouwtjes te zijn. Dus er komen niet onverwacht castratiekosten om de hoek kijken, aangezien we alleen de rammetjes laten castreren. Niet dat we op de man konden rekenen voor een bijdrage, want hij was niet van plan er nog geld aan uit te geven, want hij had maar een bijstandsuitkering. Wij wisten niet dat dit betekent dat dan je verantwoordelijkheid ten opzichte van huisdieren vervalt…?
In ieder geval zullen wij ervoor zorgen dat ze lekker de ruimte krijgen, op tijd eten en drinken krijgen, twee keer per jaar geënt worden en als het nodig is een behandeling van de dierenarts krijgen. Zoals wij denken dat het hoort als je de zorg van een huisdier op je neemt. Ook al heeft je dochter hen bij je achtergelaten…
