Arme, lieve Prinz… (2 oktober 2009)
Prinz was hier in anderhalve week tijd al helemaal op zijn plek. Hij kende de dagelijkse routine en had al een vaste ligplaats bij het hek. Hier genoot hij van zijn rust. En op gezette tijden liep hij met Lothar mee om de volières te verzorgen.
Natuurlijk was Prinz met zijn 12 jaar een oude hond. Maar met zijn hartpilletje en een geregelde maaltijd leek hij er nog wel een tijdje tegenaan te kunnen. Hij leefde helemaal op en verbaasde ons afgelopen weekend toen hij eindeloos met de lekke voetbal aan kwam sjouwen zodat we hem weer voor hem weg konden schieten. Hij hobbelde er dan, ondanks zijn door het aan de ketting geleefd te hebben zwakke achterpoten, als een jonge hond achteraan. Nog een keer graag!
Afgelopen woensdag was hij ’s ochtends naar zijn plekje bij het hek gelopen. Toen we hem zijn hartmedicatie wilden geven, bleek hij rochelend te ademen. Ook kon hij moeilijk opstaan. Lothar is direct met hem naar de dierenarts gegaan. Het leek erop dat hij weer een longontsteking had. Op de foto’s die gemaakt zijn direct toen hij bij ons kwam, waren al littekens van een voormalige, verwaarloosde longontsteking te zien.
Thuisgekomen moest de hoge koorts die hij had gaan zakken met de medicatie die hij ingespoten had gekregen. ’s Avonds bleek de koorts gelukkig lager, maar eten wilde Prinz niet. Om te zorgen dat hij niet uit zou drogen hebben we hem ’s nachts steeds water gegeven, en zijn voetkussens met natte doeken bedekt om te koorts te temperen.
De volgende ochtend zijn we direct weer naar onze dierenarts gegaan voor verdere onderzoeken, want als het alleen een longontsteking zou zijn, dan zou Prinz toch op de zware medicatie gereageerd moeten hebben. Om direct resultaat van nieuwe onderzoeken te kunnen hebben, stuurde onze dierenarts ons direct door naar een gespecialiseerde kliniek, 30 kilometer verderop.
We zijn er direct heen gereden, de doodzieke Prinz achterin. Na aanmelding in de kliniek, liepen we met de verrijdbare brancard naar de auto om Prinz te halen. Toen we bij de auto kwamen, bleek Prinz net overleden te zijn…
We houden maar voor ogen dat Prinz hier nog anderhalve week geluk heeft mogen proeven. Hoewel dit natuurlijk niet in verhouding staat tot al die jaren die hij in ellende geleefd heeft. Wat ons nog het meest geraakt heeft, is dat een hond die jarenlang aan een ketting met als enige indruk een klein achtertuintje geleefd heeft, toch nog zo onwaarschijnlijk lief kon zijn. Hiermee heeft Prinz een onuitwisbare indruk op ons achtergelaten.
We hadden je zo graag nog langer willen laten genieten van je nieuwe leven… Rust maar zacht, lieve Prinz…
