Anonieme kalfjes kunnen dankzij vrouw met compassie hun ware gezicht laten zien bij Melief (bericht geplaatst op 8 september 2012)
Enkele weken geleden nam een bijna wanhopige jonge vrouw contact met ons op. De vrouw vertelde dat ze woonruimte huurde van een boer. In de buurt van de woonruimte bevindt zich een stal waarin de boer kalfjes huisvest.
De vrouw is een enorme dierenvriend en op een gegeven moment is ze natuurlijk de stal ingegaan om bij de kalfjes te kijken. Maar wat ze daar zag, was dierenleed, heel veel dierenleed. Ze zag kalfjes die net geboren waren en hulpeloos riepen om hun moeder, zoekend naar een warm koeienlijf en een uier met melk, hun eerste en belangrijkste behoefte. Maar voor de kalfjes was er niet meer dan een plastic iglo met een hekje eromheen waaraan een emmer geklemd was waaruit ze moesten drinken. Er was geen moeder in de buurt te bekennen. Ze stonden en lagen in hun eigen vuil en slechts 2 maal per dag kwam de boer langs om kunstmelk in de emmers te doen. Wat natuurlijk even wat anders is dan elke paar uur bij je moeder kunnen drinken, voor langer dan een jaar… Naast deze iglo’s zag ze ook een afdeling waar de wat oudere kalfjes staan, de zogenaamde donkere stal, waar alle ramen met folie verduisterd zijn. Deze stal bleek ook enorm smerig en daar stonden nog veel meer zieltjes bij elkaar.
Wat ze zag greep de vrouw zo aan dat ze besloot om voor de kalfjes te gaan zorgen, om hen in ieder geval persoonlijke aandacht en affectie te geven die ze van hun moeder moesten missen. Na haar werk ging ze naar de stal om schoon te maken, op te strooien en de kalfjes 1 voor 1 wat liefde en warmte te geven. Ze lette op de gezondheid van de dieren en gaf dit door aan de boer. Ze waste de kalfjes schoon als ze weer aan de diarree waren omdat ze de melk en de grote hoeveelheden van slechts twee maaltijden niet verdroegen. De vrouw gaf de dieren namen, de boer gaf ze een nummer.
De jonge vrouw sloot de dieren steeds meer in haar hart en beloofde aan een aantal stumperds en zorgenkindjes dat ze niet zouden eindigen als hamburger, biefstuk of blank kalfsvlees, maar dat ze uit deze hel op aarde vrij zouden komen. Ze richtte op internet een groep op om deze dieren vrij te krijgen. Er werd veel en heftig gediscussieerd over het nut van haar actie, maar een aantal mensen sloeg de handen ineen en besloot dat de kalfjes desnoods vrij gekocht moesten worden. Er waren tegenstanders, die zeiden dat je het systeem hier toch niet mee zou kunnen veranderen en dat de plek van de kalfjes zo weer ingenomen zou worden door de volgende. Maar ook voorstanders, die zich verheugden bij het idee dat een aantal individuen een verschil van hemel en hel zouden beleven.
De vrouw had, voor deze beslissing genomen was, al geïnventariseerd of de boer de kalfjes überhaupt verkocht aan particulieren en of er goede plaatsen te vinden waren om de dieren op te vangen, indien de dieren vrij zouden komen. Zo vond ze tot nog toe naast Gnadenhof Melief nog een ander Gnadenhof dat bereid was mee te werken om het verschil tussen leven en dood te realiseren.
Toen de vrouw met haar vraag bij ons kwam, hebben we er heel goed over nagedacht of we de dieren hier een onderdak zouden kunnen bieden. Want we weten dat kalfjes, als ze volwassen worden, enorme dieren worden die ook weer veel werk en extra kosten met zich meebrengen. Ook weten we dat deze erbarmelijke leefomstandigheden in de melkindustrie helaas regel en geen uitzondering zijn en het systeem door deze eenmalige actie inderdaad niet zal stoppen. Toch hopen we doordat wij hier op de boerderij twee kalfjes (voor onze situatie niet alleen het minimum aantal, maar ook het maximum haalbare op dit moment), en dus twee gezichten, die ontsnapt zijn aan de doorgedraaide veeindustrie, kunnen laten zien, dit mensen bewuster kan maken wat betreft hun consumptiepatroon en er dus uiteindelijk minder gebruik gemaakt zal worden van dit systeem.
Een groot deel van de zuivelconsumenten weet namelijk eenvoudigweg niet dat elke koe elk jaar een kalf moet krijgen om melk te kunnen geven. Hoewel, geven kunnen we het niet noemen, melk geven zou ze met liefde doen aan haar kalf, maar dit kalf wordt gelijk bij zijn of haar moeder weggehaald en komt in een kalveriglo te wonen, zodat de melk, die voor haar kind bedoeld was, van de koe afgenomen kan worden. Als het kalfje een stiertje is gaat hij naar de mesterij om vetgemest en daarna geslacht te worden. Is het kalf een koetje, dan kan ze eventueel doorgroeien op het bedrijf en ‘promotie maken’ om jaren lang op dezelfde manier als haar moeder, (uit)gemolken te worden. Melkkoeien hebben al op een leeftijd van vier tot zes jaar gezondheidsproblemen, doordat ze in plaats van, in normale omstandigheden, 7 liter melk zouden geven, gefokt zijn tot topatleten die tussen de 20 à 30 liter melk per dag geven en dit uiteindelijk veel teveel calcium onttrekt aan hun eigen lichaam. De laatste jaren is het aantal koeien dat überhaupt nog buiten komt, slechts een klein deel van de totale veestapel, die haar leven doorbrengt achter de gesloten deuren van de stallen in ons landschap. Gesloten deuren waarachter zich veel individueel leed afspeelt. Als de melkkoe niet genoeg melk meer geeft, gaat ze naar de slacht waar haar (slaven)leven wordt beëindigd. Daarmee is deze nachtmerrie echter nog niet compleet, een groot deel van de koeien die geslacht worden is drachtig, er sterven tijdens de slacht dus vaak twee dieren, moeder en kalf.
Nadat wij ‘ja’ hadden gezegd tegen de vrouw, ging het razendsnel. Begin september gingen de eerste twee kalfjes naar het andere Gnadenhof. De dinsdag erna kwam de vrouw hier twee kalfjes brengen, door de vrouw vrijgekocht met het geld dat ondersteuners van haar internetactie hadden gestort na haar oproep om te proberen een aantal dieren in vrijheid te krijgen. Stichting Melief heeft hier dus niet aan mee betaald.
Lothar vertelt:
“Dinsdagavond stonden Marc en ik bij de oprit, toen de het koetje en het stiertje werden uitgeladen. Slik, dacht ik… Je krijgt een brok in je keel, als zo’n oprecht en onschuldig wezen op je afkomt en er zulke prachtogen met lange wimpers je aankijken. Zeker als je weet van hun afkomst, en dat hun familie in die hel achtergebleven is. De vrouw, hun reddende engel, die samen met iemand anders van de internet-groep uren was komen rijden, vertelde ons gelijk wie wie was. We herkenden ze natuurlijk gelijk van de foto’s die we al op internet gezien hadden. Het stiertje heet Survivor en het koetje had de vrouw Sternchen (Sterretje) gedoopt, omdat ze een spierwitte stip op haar volledig zwarte hoofd heeft. Survivor, die rechtstreeks uit een stal zonder daglicht in de aanhangerwas gegaan, liep dapper en nieuwsgierig met ons mee, maar Sternchen moest ik dragen, omdat ze totaal verzwakt was door aanhoudende diarree. We legden het tweetal in het stro en ze waren echt doodop van de lange reis die ze hadden ondergaan, zo stressvol was het voor ze geweest. Na een half uur gaf ik ze hun eerste warme Melief maaltijd. Voor de volgende ochtend had ik al eerder de dierenarts besteld voor een bezoek aan de boerderij. Maar dat ze die dag twee keer zou moeten komen hadden we echter niet verwacht…”
“Maar dit was echt nodig, want de gezondheidstoestand van Sternchen was ‘erbärmlich’ (erbarmelijk), zoals de dierenarts het tegen mij zei. Een broodmager diertje dat aan het uitdrogen was, omdat de ontlasting als water er aan de achterkant uitspoot. Samen met de dierenarts besloten we een mestonderzoek te laten doen, en er werd antibiotica ingezet en de melk werd besloten even te vervangen door een oplossing van elektrolyten in zwarte thee. Want eerst moesten die darmen tot rust komen! De dierenarts kwam in de middag terug om te kijken of ze infuus moest geven, maar het leek iets beter te gaan. In de avond ging het weer slechter met Sternchen, die ik keer op keer moest helpen met opstaan, omdat ze zelf niet wilde of kon. Dus had ik weer contact met de dierenarts…”
“De volgende morgen ging het gelukkig wat beter dus zette ik de behandeling voort. Toen Sternchen in de middag vastere ontlasting had, heb ik dit samen met Marc staan bewonderen. Later op de middag hebben we samen Sternchen’s magere kontje schoongewassen. We bleven nog even staan kijken… Toen ze ineens een eerste vreugdehuppel door haar stal maakte, sprongen wij bijna van geluk door het dak! Maar zaterdag ging het toch weer slechter, en weer kwam de dierenarts en moest er weer antibiotica ingezet worden. Dus we blijven vechten voor haar leven! We hopen dat ze het gaat redden, want we zijn zo blij dat we voor deze dieren het verschil mogen maken. En we weten zeker dat Sternchen en Survivor, alleen al door hun imposante aanwezigheid op het Gnadenhof, heel veel mensen aan het denken zullen gaan zetten!”
Inmiddels is Sternchen gelukkig door de donkere nacht heengekomen, heeft haar eigen kracht hervonden en straalt als de zon, we noemen haar nu Sunshine! Survivor en Sunshine, twee keer Su, twee keer Engels en twee keer makkelijker uit te spreken voor de Hollandse donateurs.
We zoeken natuurlijk adoptiefouders die mee willen helpen deze dieren te onderhouden. Helpt u mee? Kijk hier hoe u Sunshine of Survivor op afstand kunt adopteren. Omdat deze dieren natuurlijk heel groot worden, zouden we het heel fijn vinden om per koe meerdere adoptiefouders te vinden (co-ouderschap!) zodat we de twee samen een zekere toekomst kunnen bieden!
