Pinkie
De dag voor de kerst stonden er twee vrachtwagenchauffeurs voor de deur met een mini-hondje op de arm. Gevonden in het schietgebied toen ze van Lathen naar Sögel reden. De politieagent die ze aan de telefoon gehad hadden om de vondeling te melden, zei dat het Bureau Gevonden voorwerpen van de gemeente al gesloten was tot na de kerst. Dus rij maar naar het Gnadenhof, was het advies.
We hebben het diertje aangepakt (je pakte er bijna doorheen, zo mager…), papieren ondertekend en zijn de volgende dag (nog net voor kerstavond) naar de dierenarts gereden met Pinkie, zoals we het graatmagere terriërmixje genoemd hebben. Hij deed overal binnen kleine plasjes… De dierenarts schatte hem op een jaar of 5 en hij bleek blaasgruis te hebben. Wat een gevolg kan zijn van zijn extreme ondervoeding. Of een reden om hem in het schietgebied te dumpen. Want Pinkie was op dat moment (om deze reden?) dus totaal onzindelijk.
Met speciaal voer hebben we dat inmiddels weer een beetje onder de duim… Voer, een speciaal iets voor Pinkie, want hij bleek ook bang voor voer te zijn. Wat kon liggen aan zijn slechte, dus gevoelige gebit, maar we vermoeden ook dat hij misschien te heet eten met de pot meegegeten heeft en daarbij zijn bekje heeft verbrand. Waardoor voer voor Pinkie iets is geworden wat hij wel graag wil hebben, maar waar hij altijd heel schichtig hele kleine stukjes van moet pakken en weer neergooien, na er eerst uitgebreid tegen geblaft te hebben.
Al met al bleek Pinkie geen makkelijk te herplaatsen hondje met meerdere eigenaardigheden. Waardoor hij dus hier in de huisroedel is gebleven. Tot zijn grote tevredenheid overigens, want nog iedere dag overwint hij een beetje meer en ‘groeit’ deze kleine reus!
